به هنگامی که می آید بهــــــــاران
به هنگــامی که گل روید به بستان
بمـــــــــوید ابر در مرگ سیاوش
بنالد باد همــــــــچون سوگواران
بسان قصه ی سهـــراب تلخ است
سرود مرغـــــکان بر شاخساران
به مرگ آن عـزیز رفته از دست
خروشد رعد همچون پور دستان
نموده ســـــــوگ رستم، ابر تیره
نشان اشک تهمـــینه است باران
سراید داستـــــــــــــان کین ایرج
هزارآوا،اگر گردد غزلخـــــوان
ز خون رابعه رویـــد گل سرخ
بنفشه سر زند زان زلف افشان
